مــــولای غریـــب و تـنهـای مـن ...یـا صـاحب الزّمان (عجل الله تعالی فرجه الشریف ) :

نکند در زمره ی آنانی باشم که « یا لیتنی کنت معک » می گویند

، امااز این حقیقت غافلند که « حسین بن علی (ع) » در

این زمان تو هستی و دوران غیبت ، صحرای کربلای

غربت توست و این تویی که هر صبح و

شام ندای « هل من ناصر ینصرنی » سر داده ،

یار و مدد کار می طلبی .!

او ظاهرنیست اما حاضر است، او غائب است اما امام

است، آماده است اما کسی در انتظارش نیست،

او قادر است ولی کسی به او متوجه نیست، او مهربان

است ولی کسی الطافش را ناظر نیست،

کسی او را نمی بیند در حالی که او مظلوم و تنهاست.

به راستی اگر او امام ماست چه وظیفه

ای در مقابلش داریم؟ اگر او غائب است ما که غائب

نیستیم پس چرا از هیچ یک از وظایف

خود آگاهی نداریم و به هیچ یک از آنها درست عمل نمی کنیم؟

علاوه بر اینکه امام زمان(عجل الله تعالی فرجه)

چشم خداست و تمام زندگی

ما را می بیند، در هفته دو بار نامه اعمال ما خدمت

ایشان عرضه می شود و

عملکردهای مارا ملاحظه می فرمایند و براساس

آنچه عمل کرده ایم، با ما

رفتار می کنند.

آیا می خواهید بدانید فاصله ما با امام زمانمان

چقدر است و معنای غربت و

تنهایی چیست؟ 

به این چند جمله ساده و عامیانه خوب دقت

بفرمایید؛ به ما فرموده اند که روز

جمعه احتمال ظهور حضرت ولی عصر(ارواحنافداه)

بیشتر است. “یامولای

هذایوم الجمعه و هو یومک المتوقع فیه ظهورک”

حال اگر عصر جمعه ای بعد از نماز مغرب و عشاء،

کسی به ما بگوید که امروز

هم گذشت و امام زمان (ارواحنا فداه) ظهور

نفرمودند و سپس چند لحظه بعد

به ما خبر بدهند که از امروز مثلاً سیب زمینی

کیلویی بیست تومان گرانتر

شده است، شما را به خدا قسم برای کدام

یک از این خبرها بیشتر

ناراحت می شویم؟ برای کدام یک بیشتر

دلهره پیدا می کنیم؟

نگران کدام یک می شویم؟؟؟